φωρώμαι

φωρῶ, -άω, ΝΜΑ [φωρά]

(λόγιος τ.) παθ. φωρώμαι και φωρῶμαι, -άομαι

α) συλλαμβάνομαι επ' αυτοφώρω, πιάνομαι στα πράσα

β) αποδεικνύομαι ολοφάνερα δράστης αξιόμεμπτης πράξης (α. «φωράται αμαθής» β. «κακὸς ἐφωράθη φίλοις [ὤν]», Ευρ.)

μσν.

στρέφω τη ματιά μου σε κάποιον («μηδὲν φωρῆτε εἰς ἐμέν, ἄδικον νὰ εἰπῆτε», Χρον. Μoρ.)

αρχ.

1. αναζητώ τα ίχνη κλέφτη ή κλοπής, ερευνώ για την ανακάλυψη κλοπιμαίων

2. συλλαμβάνω κλέφτη επ' αυτοφώρω ή ανακαλύπτω κλεμμένα αντικείμενα.